فراوانی تظاهرات بالینی در بیماران دارای سندرم بهجت مراجعه کننده به بیمارستان الزهرا (س) اصفهان در سال های ۱۳۸۶-۱۳۷۶

مقدمه: بیماری بهجت، اولین بار توسط hulusi behcet به صورت تریادی شامل زخم های آفتی و تناسلی عود کننده و درگیری چشمی توصیف گردید. هدف از این پژوهش، بررسی فراوانی تظاهرات بالینی سندرم بهجت در بیماران بیمارستان الزهرا (س) اصفهان در یک دوره ده ساله بود. مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی حاصل بررسی پرونده 96 بیمار مبتلا به بیماری بهجت در بیمارستان الزهرا(س) اصفهان در فاصله زمانی 1386 -1376 می باشد. اطلاعات لازم مبنی بر سن ابتلا، جنس و شیوع تظاهرات دهانی، تناسلی، پوستی، مفصلی، گوارشی و ترومبوفلبیت از پرونده بیماران استخراج شد و تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی در نرم افزار spss انجام گرفت. یافته ها: فراوانی تظاهرات بالینی بیماران شامل تظاهرات دهانی 78 درصد، چشمی 28 درصد، تناسلی26 درصد، آرتریت 19 درصد، پوستی 16 درصد، دستگاه گوارش 13 درصد و ترومبوفلبیت 1 درصد بود و بیشترین درگیری در گروه سنی 41-31 سال دیده شد و نسبت مردان به زنان (5/1 به 1) گزارش گردید. نتیجه گیری: در حال حاضر بیماری بهجت به عنوان یک بیماری با درگیری چند سیستم و تظاهرات احتمالی بسیار شناخته می شود. در این پژوهش تظاهرات دهانی شایع ترین علامت بالینی در سندرم بهجت بود و درصد ابتلا در مردان بیشتر از زنان مشاهده شد.